Rozdział czwarty

 Następnego dnia, z samego rana... Dobra, nie oszukujmy się. Było już grubo po dziesiątej. W każdym bądź razie, przed południem, Seev zawiózł mnie do mojego mieszkania razem z ciuchami, które jeszcze wczoraj prasowałam i pakowałam. Gdy tylko wysiadłam, pożegnał się grzecznie i sam pojechał spakować parę rzeczy, bo dzisiaj miał dojechać do Nareeshy.

Od tej pory miało zacząć się poznawanie Londynu na własną rękę.

Zanim go jednak zwiedziłam, poukładałam swoje ubrania w ogromnej szafie wnękowej, gdzie zmieściłabym się w całości razem z Sivą i Ree. Wszystkie rzeczy spodnio-podobne poskładałam na półkach, a reszta z łatwością zmieściła się na wieszakach. Poszewki i ręczniki, kupione za namową Ree, zajęły miejsca na pozostałych półkach. Na razie panował tu porządek, ale pewnie już jutro będzie bałagan.

Przyszedł czas na pierwszego papierosa w nowym mieszkaniu. Wyjęłam paczuszkę z kieszeni szerokich, krótkich spodenek koloru fuksji. Wyszłam na balkon i sprawnie zapaliłam papierosa. Rozkoszowałam się dymem, podrażniającym moje nozdrza. Byłoby tak dalej, gdybym nie zobaczyła czarnego auta parkującego zaraz obok krawężnika. Zaczęłam obawiać się, że to do mnie, ale wtedy zadzwonił telefon. Wróciłam do pokoju i odebrałam.

- To tylko ja. Nie zdążę podjechać i się pożegnać, bo chyba spóźnię się na pociąg – usłyszałam Sivę.

- Spokojnie, nikt nie każe ci się ze mną żegnać – uśmiechnęłam się. - Uważaj na siebie i powiedz Ree, że wszystko w porządku.

- Poradzisz sobie?

- Oczywiście, tato – westchnęłam.

- No okej, okej – zamyślił się. - Zadzwonię, jak dojadę. A jak coś się stanie, to...

- Tak, powiadomię cię. Cześć!

- Trzymaj się!

Rzuciłam telefon na łóżko i pobiegłam na balkon, dokończyć fajkę. Wyrzuciłam peta na pustą ulicę.

Ciekawe, co mogę dzisiaj robić... Zwiedzanie? Zaraz się zgubię. A może wyskoczę w te miejsca, gdzie byłam z Nareeshą? Hmm...

Sięgnęłam po laptopa, którego wzięłam aż do salonu. I wtedy stała się rzecz, której nigdy bym się nie spodziewała – zaczęłam przeglądać ogłoszenia pracy. Akurat projektanta wnętrz nie potrzebowali nigdzie, ale pojawiła się całkiem okazyjna propozycja pracy kelnerki. Skoro nie wrócę do ukochanego fachu, to będzie musiało mi wystarczyć... Albo może jeszcze poczekam?

I wtedy mnie olśniło. Jako nowa sąsiadka powinnam chyba odwiedzić innych domowników, albo ich zaprosić. Może parapetówka? Zależy, czy nasz ukochany pan Giuseppe na to powie. Albo też go zaproszę i będzie z głowy.

Rzuciłam się do kuchni i wyjęłam produkty potrzebne do moich ulubionych ciastek. Zmieszanie wszystkiego zajęło mi kilka minut, potem wstawienie do piecyka w nowej foremce i dwadzieścia jeden i pół minuty czekania na upieczenie. Łatwizna dla kogoś, kto tak bardzo lubi gotować, jak ja.

Wyjęłam okrągłe słodycze na półmisek i okryłam go białą ścierką, by zostały ciepłe. Musiałam przecież się przebrać, bo nie pójdę w koszulce z hipopotamem.

Po paru minutach już stałam przed drzwiami na parterze, z wielką złotą jedynką na drzwiach i tabliczką głoszącą, że Giuseppe Bartoli to nasz dozorca. Usłyszałam głośne westchnięcie i zbliżające się kroki. Przede mną stanął niższy mężczyzna z bujnymi, kręconymi włosami, krótką kozią bródką i dużym nosem. Jego wzrok zatrzymał się na trzymanej przeze mnie tacce.

- O co chodzi? Bo chyba nic nie przecieka na pierwszym piętrze? Sprawdzałem dwa dni temu – powiedział, opierając się o drzwi ręką.

- Nie, ja tylko chciałam poczęstować – zaczęłam, ale niedane mi było skończyć.

- Niech zgadnę... Parapetówka, spotkanie dla sąsiadów, czy co tam jeszcze? - zmierzył mnie wzrokiem.

- Skąd pan wiedział? - zmarszczyłam czoło.

- To typowe. Kiedy ostatnio się zgodziłem, nie mogłem spać do szóstej. A potem jeszcze musiałem naprawiać korki – pokręcił głową z niesmakiem. - Kiedy?

- Jutro? Nic specjalnego, tylko domownicy – machnęłam ręką. - Oczywiście, pan też.

- Jutro przyjeżdża mój siostrzeniec, nie jestem pewny...

- Też może wpaść, chętnie go poznam – uśmiechnęłam się. - Na tym etapie potrzebuję sporo znajomości.

- No niech będzie, nie podlizuj się i dawaj te ciastka – odezwał się surowym głosem, jednak lekko się uśmiechnął.

Postanowiłam pójść teraz na najwyższe piętro. Zapukałam raźno, i drzwi się uchyliły. Zobaczyłam chłopaka z mocno nażelowanymi włosami, które mogły świecić w ciemności. Ubrany był w koszulę w niebieskie, pionowe pasy i dżinsowe spodenki. Ogólnie, był przystojny i opalony, jednak do całości nie pasował mi ten ubiór.

- Słucham, Cukiereczku? Rozdajesz ulotki, szukasz pracy, czy podglądałaś mnie i strasznie ci się podobam? - wyparował, nawet na mnie nie patrząc.

Wzrokiem omiatał moje buty, aktualnie czarne baleriny z kokardkami. Zupełnie mnie zatkało i nie miałam pojęcia, co mu teraz odpowiedzieć. Odchrząknęłam głośno.

- Ja mieszkam na dole i...

- Ach, nowa sąsiadka! - klasnął w dłonie, co normalnie odebrałabym jako gejowski chwyt. - O co chodzi, Papużko?

- Chodzi o to, że jutro chciałabym zaprosić pana...

- Mam tylko 27 lat, nie jestem panem – wtrącił. - Nazywam się David McClair.

- Francessa Orchard. Jutro organizuję coś typu parapetówki, ale nie będzie to nic hucznego – podrapałam się po karku.

- W porządku, przyjdę. W środy, wieczorem raczej nie robię nic ciekawszego od siedzenia przed telewizorem. Puszczają mój ulubiony serial, ale nagram sobie – mówił na jednym wdechu.

- Miło mi było pana... ciebie poznać – uśmiechnęłam się.

- Mnie również – zaśmiał się lekko, ukazując w pełnej krasie rząd białych zębów.

Z ostatnią porcją ciastek dostałam się pod drzwi naprzeciwko moich. Anthony to jedyny sąsiad, którego znałam już wcześniej, ale musiałam jeszcze zmierzyć się z jego dziewczyną, o której niewiele mi mówił. Zresztą, ogólnie niewiele mi powiedział. To miało się zmienić jutro, podczas drętwego spotkania u mnie.

- Słucham?

Zobaczyłam w drzwiach niedużą, tęgą dziewczynę z kręconymi, bursztynowymi włosami do pasa. Miała dziarską minę i sprawiała wrażenie zbyt pewnej siebie. I nie chodziło tutaj tylko o te leginsy w cętki.

- Ja jestem nową sąsiadką spod dwójki, i... - zaczęłam, ale zwyczajem osób tutaj mieszkających, musiano mi przerwać.

- Ach, to ty – poczułam na sobie spojrzenie bystrych, zielonych oczu. - Ładna.

- Eee... Dziękuję? - zmarszczyłam czoło.

Nastała dziwna cisza, i atmosfera się zagęściła. Z ratunkiem przyszedł Anthony, który jak zawsze, szeroko się uśmiechał. Objął ramieniem dziewczynę i powiedział:

- Miło, że wpadasz. To jest właśnie Jo, moja dziewczyna.

- Ja jestem Fran. Anthony dużo mi o tobie opowiadał – wtrąciłam niepewnie.

I tutaj trafiłam w punkt. Jo jakby od razu się rozweseliła, mimo że to tylko nikły uśmieszek wpełznął na jej lekko pucołowatą i zarumienioną twarz.

- To dobrze, że nie będę tutaj jedyną dziewczyną. Faceci nieraz potrafią powiedzieć mi coś niemiłego – westchnęła.

- Jo też potrafi powiedzieć coś niemiłego, więc nie przejmuj się, jak pośle ci jakąś niefajną uwagę – rzucił Anthony, za co zaraz oberwał w brzuch.

- Pan Bartoli zgodził się, żebym jutro zaprosiła wszystkich mieszkańców do siebie. To nie będzie nic szalonego, po prostu chciałabym was poznać – odezwałam się, bo to chyba był odpowiedni moment.

- Oczywiście, że wpadniemy – rzucił Czarnoskóry, uprzedzając Jo.

Miała niewyraźną minę i chyba mnie nie polubiła...

Odetchnęłam ciężko, będąc już u siebie w mieszkaniu. Włączyłam przelotnie radio, gdzie leciała piosenka Example. Pobiegłam czym prędzej do kuchni, gdzie na talerzu zostawiłam dla siebie porcję ciastek. Postawiłam je na stole i usiadłam, przybliżając twarz do talerza. Jedzenie tych cynamonowych pyszności był rytuałem, coś jak jedzenie ptasiego mleczka. Najpierw napawano się aromatem cynamonu, a potem odgryzało delikatnie brzegi, by na końcu zjeść je w całości. Uniosłam już ciastko na wysokość ust, gdy przerwał mi dzwonek do drzwi.

- Fuck – wycedziłam, rozstając się z ciastkiem.

Pobiegłam przez korytarz, lecz w wizjerze nikogo nie zobaczyłam. Odwróciłam się z powrotem do kuchni, gdy znowu ktoś zaczął walić w drzwi. Złapałam za klamkę i z rozmachem pociągnęłam drzwi do siebie. Widok zbił mnie z tropu.

- Co wy tu robicie? - wypaliłam, a potem dostrzegłam ich rozbawione miny. - Znaczy... Wchodźcie, pewnie – uchyliłam drzwi mocniej.

Pierwszy wkroczył Max, po nim Tom, Nathan i na końcu Jay, niosący coś w dłoniach. Widok 4/5 The Wanted w moim mieszkaniu był bardzo intrygujący.

- Zanim spytasz ponownie, to mamy dwa powody, by cię męczyć – zaczął Parker, idąc za mną do kuchni.

- Nie męczycie mnie, tylko się nie spodziewałam – burknęłam tonem, który nie do końca potwierdzał moje słowa.

- Seev powiedział, że mu głupio zostawiać cię samą, bo nikogo tu nie masz – ciągnął. - Przysłał nas, mamy robić za niańki przez ten niecały tydzień.

„Uch, świetnie” - zagrzmiałam w myślach, opierając się o blat kuchenny, podczas gdy oni zajęli miejsca przy stole. Po chwili przemyślenia przyznałam, że to nie był aż taki głupi pomysł ze strony Sivy... Przecież lubię The Wanted. Tym bardziej, przyjaciele Sivy są moimi przyjaciółmi.

Zauważyłam, że nie wszyscy usiedli przy stole. Jay stał niedaleko mnie, z tym samym pakunkiem, co wcześniej. Postanowiłam się nie odzywać i pozwolić im mówić dalej.

- A drugim powodem jest to, że chcieliśmy zobaczyć, jak się urządziłaś. Zawsze możemy jeszcze coś przestawić, jeśli chcesz – wtrącił się Max, puszczając oczko.

- Mówiłaś coś wczoraj o kaktusach, więc... Pomyślałem, że to będzie najlepszy prezent dla ciebie, do nowego mieszkania – odparł Jay uśmiechając się szeroko, jakby prezent dla mnie miał zaraz wybuchnąć.

- To miłe, nie musieliście – powiedziałam szybko.

Podczas gdy Max mówił coś o ich wielkiej chęci pomocy, ja przysunęłam się bliżej Jaya i krótko zerknęłam na jego twarz. Nie zmienił miny, tylko jeszcze bardziej ochoczo wyciągnął w moją stronę pakunek. „Raz kozie śmierć” - pocieszyłam się w myślach i sięgnęłam po prezent. Oprócz otarcia się palcami z McGuinessem nie stało się kompletnie nic, co mogłoby rozproszyć moją uwagę. Właśnie, oprócz tego otarcia...

Odstawiłam to coś na blat, ledwo zerkając do środka. Cztery kaktusy, każdy innego koloru, wydawały się mieć oczy i teraz na mnie patrzeć. Odwróciłam się do reszty, tym razem kompletnie siedzącej przy moim srebrnym stole.

- To co chcesz dzisiaj robić? - zapytał Nathan, szczerząc się zupełnie Jay.

Pachnie mi tu podstępem... Pocieszał mnie fakt, że Tom i Max zdawali się nie widzieć ironicznych uśmieszków tych dwóch typów.

- Chciałam iść pozwiedzać, z jakimś przewodnikiem czy coś... Ale zaraz się zgubię, więc to raczej nie ma sensu – westchnęłam. - Napijecie się czegoś? Albo chociaż spróbujcie ciasteczek, piekłam godzinę temu – wskazałam na talerz, postawiony na środku.

- Z przewodnikiem? - wybuchnął rozbawiony Nath.

Udałam, że nie jest idiotą, który śmieje się ze mnie na każdym kroku. Obserwowałam, jak chłopcy rzucili się na moje ciasteczka.

- Nie znajdziesz tu lepszych przewodników od nas – oburzył się Tom, przeżuwając. - O ile oczywiście chcesz...

Rozważałam tą propozycję, czując na sobie uważny wzrok Parkera. Już miałam się zgodzić, gdy usłyszałam coś w radiu.

Piosenkę „Back in Love”, śpiewaną przez Alishę Toison – największą gwiazdeczkę wszech czasów. Piosenkarka z niej była słaba, trzeba to było przyznać. I dodatkowo, oszustka, złodziejka i kłamczucha...

- Fran?

- Lubię ten kawałek tylko za tekst. Ta cała 'Aaalll' wcale nie umie śpiewać, a puszy się, jak nie wiem. Sama na pewno nie wymyśliła tej piosenki – mówił Jay, lekko przesłodzonym głosem.

Zupełnie, jakby czytał w moich myślach. Zupełnie tak, jakby znał prawdę. Po chwili zauważyłam spojrzenie Maxa spod zmarszczonego czoła.

- Skoro nie mam innej opcji, to niech będą tacy mierni – tutaj odkaszlnęłam niewidzialną zawartość płuc – przewodnicy.

- No to wychodzimy! - zerwał się Tom, o mało nie przewracając o krzesło.

- Mam się przebrać? - spytałam, z zawodem patrząc na ostatnie, połamane ciastko na talerzu.

- Dobrze wyglądasz! Ale poczekajcie chwilę, zadzwonię po Jayne. Może nagramy kawałek Wanted Wednesday? Nie ma to, jak wariaci w Londynie – trajkotał Tom, podniecony bardziej niż w każdy filmiku z ich udziałem.

Widziałam, że Max chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Chyba tło, aktualnie zrodzone z Jaythana szperającego w kaktusach, nie wydało mu się odpowiednie. Schrupałam ostatnie ciastko.

Koło 17 zahaczyliśmy o „Golden Sky” - kawiarenkę, którą pokazała mi Ree. Było tutaj przytulnie tak, jak za pierwszym razem. No, oprócz tego incydentu, gdzie Nathan rozbił filiżankę, a potem musiał sprzątać...

Podsumowując, w ciągu tego dnia przejechaliśmy całą stolicę wzdłuż i wszerz. Chłopcy wydawali się być w swoim żywiole, pokazując Big Bena, Tower Bridge i wiele innych. Rozkręcili się w zupełności, kiedy zafundowali nam przejazd na London Eye. Dzięki Bogu, w kapsule wylądowałam z Jayne. Okazała się bardzo miłą kobietą, a jej śmiech w rzeczywistości jest jeszcze bardziej rozbrajający, niż na filmikach. Cieszyłam się z tego wypadu, bo nie byłam sama, a dodatkowo Jaythan oszczędzili sobie żartów na mój temat. No, pomijając moją małą wpadkę w muzeum Madame Tussauds...

Nie zapominając też o tym, że obiecali pomóc mi z moją jutrzejszą niespodzianką, jeśli będzie to coś większego. Dziadek Stephen zapowiedział, że w środę przyśle mi coś specjalnego. No i mam też jutrzejsze gwiazdy wieczoru, chętnie zgodzili się wpaść na moją niby-domówkę.

- Ale nie będzie mnie w waszym cotygodniowym filmiku, prawda? - spytałam, kończąc cafe latte.

- Nie możemy ci tego obiecać – odezwała się Jayne, przeczesując puszyste włosy.

- Nie będzie cię, obiecujemy – odparł Jay ze spokojem, jednak kątem oka zobaczyłam, jak puszcza oczko do reszty.

- Mój tata jest prawnikiem, w razie czego – zaczęłam z satysfakcją.

- Myślę, że powinniśmy już wszyscy wracać do domów. Fran, odwiozę cię – przerwał nam Max, przybierając najnormalniejszy wyraz twarzy, na jaki było go stać.

Rozległy się gwizdy i buczenia, jak przy zakończeniu jakiegoś dobrego filmu w kinie. Tym razem najbardziej niezadowolony był Nathan, który postanowił zachowywać się jak małe dziecko i tupał nogą, jednocześnie uważając, by nie strącić żadnej filiżanki.

- Max ma rację, chodźmy – poparła go Jayne, klepiąc mnie i jego po ramieniu.

Czeeść. :]

Ostatnio dobiliśmy do 9 komentarzy! Dało by się do powtórzyć, albo ewentualnie przebić? ;)

Jak obiecałam, dodaję już rozdział czwarty. Myślę, że nie jest aż taki najgorszy... A Wy, co uważacie?

Dodawajcie się do obserwujących, albo piszcie w komentarzach, jeżeli chcecie być powiadamiani (+ e-mail lub gg).

Chyba tyle na dziś. Ale, zwyczajowo, mam do Was pytanie. Tym razem w postaci sondy, mam nadzieję, że pomożecie. :>